ЛЯЗІВА — прыстасаванне, з дапамогай якога лазілі на бортныя дрэвы. Называлася таксама лазва, ліна, жэнь, плець. Уяўляла плеценую з пяці сырамятных палосак скуры ці канапляных вітых шнуркоў вяроўку (25 — 30 м) з сядзёлкай (крэсла, лазьвеня) на адным канцы, дзвюма петлямі ці драўляным круком на другім і перасоўным казлом (хобат) паміж імі.

У XVI ст. лязіва часта рабілі і з лыка, трываласцю яно мала саступала канаплянаму, было лягчэйшым. Лязіва мела рэгіянальныя асаблівасці, што абумоўлівала розную тэхніку пад'ёму на бортныя дрэвы. Пры пад'ёме пацягам (Століншчына) бортнік перакідаў лязіва цераз тоўсты сук, садзіўся на сядзёлку і, адпіхваючыся нагамі ад ствала дрэва, сам сябе падцягваў угору, на патрэбнай вышыні мацаваў на галіне крук і спускаўся да адтуліны борці. На Гродзеншчыне існаваў спосаб пад'ёму чашкай: бортнік ахопліваў двайной пятлёй сябе і дрэва так, каб паміж ім і ствалом заставалася адлегласць 70 — 80 см, паднімаўся ўгору па чашках — неглыбокіх зарубках на ствале. Пры пад'ёме перакідам замест чашак выкарыстоўвалі падобныя на стрэмя петлі, якія бортнік рабіў папераменна для кожнай нагі, абвіваючы лязівам некалькі разоў ствол дрэва. На невысокія дрэвы і дрэвы з подкурам узлазілі па астровах.