ЛЫЖКА — прадмет сталовага прыбора. Бываюць драўляныя, металічныя, касцяныя; маюць круглы ці авальны чарпачок і ручку-дзяржанне. На Беларусі вядомы з ранняга сярэднявечча. Касцяныя лыжкі, аздобленыя гравіраваным арнаментам у выглядзе пляцёнкі, сеткі, крыжыкаў, знойдзены пры раскопках Пінска, Давыд-Гарадка, Турава, Полацка і інш. У асяроддзі пануючых класаў бытавалі лыжкі з каляровых і каштоўных металаў, багата аздобленыя на дзяржаннях гравіраваннем, чарненнем, эмалямі і інш. У народным асяроддзі бытавалі драўляныя лыжкі (з асіны, бярозы, грушы) простых форм, зрэдку аздобленыя на дзяржаннях трохграннымі выемкамі, косымі рыскамі, аб'ёмнымі выявамі рыбіных галовак і інш. Вялікую лыжку называлі апалонікам. Выраб лыжак нярэдка меў характар промыслу, якім займаліся майстры-лыжачнікі.

У наш час у паўсядзённым побыце карыстаюцца металічнымі лыжкамі прамысловай вытворчасці. Вырабам драўляных лыжак сувенірнага і утылітарна-мастацкага прызначэння з разьбой, размалёўкай, выпальваннем займаюцца некаторыя народныя майстры, а таксама прадпрыемствы мастацкай прамысловасці.

Драўляныя (кляновыя) і металічныя (алюмініевыя) лыжкі выкарыстоўваюцца таксама ў народным музычным мастацтве Віцебшчыны і некаторых раёнаў Міншчыны. Беларусы ў адрозненне ад рускіх бяруць толькі дзве лыжкі, якія ў час ігры паварочваюць адна да адной выпуклым бокам. У інструментальных ансамблях лыжкі выконваюць ударна-рытмічную функцыю, дапаўняючы часам бубен. У музычную практыку беларусаў лыжкі ўвайшлі ў 1920-я г., калі ў рэспубліцы пашырыліся ансамблі і аркестры народных музычных інструментаў.