МІФАЛАГІЧНАЯ ШКОЛА — кірунак у фалькларыстыцы і этнаграфіі 19 ст., прыхільнікі якога надавалі міфалогіі універсальнае значэнне як крыніцы культуры і прыцягвалі яе да тлумачэння паходжання і сэнсу фальклорных і этнаграфічных з’яў.

Асноўныя палажэнні міфалагічнай школы распрацавалі браты Я. і В.Грым, А.Кун (Германія), М.Мюлер (Англія). Яны разглядалі вераванні, паданні, песні, казкі, легенды і іншае, як рэшткі старажытнага, т.зв. міфалагічнага светапогляду, які нібыта быў заснаваны на ўвасабленні нябесных з’яў — сонца, месяца, хмар, грому і інш. Гэтыя ўвасабленні, на іх погляд, былі багамі, якім пакланяліся. Меркавалі, што з цягам часу такая рэлігійна-міфалагічная сістэма пачала разбурацца і ранейшыя багі ператварыліся ў казачных персанажаў (жывёл, людзей і інш.). На думку вучоных, рэшткі міфалагічнага светапогляду захаваліся ў народных звычаях і абрадах, сутнасць іх часта тлумачылі памылкова. Асновай народнага светапогляду міфічная школа лічыла міф.

Прыхільнікамі міфалагічнай школы ў Расіі былі A.М.Афанасьеў, Ф.I.Буслаеў, А.Ф.Мілер, A.А.Патабня і інш. На Беларусі была пануючым кірункам у 1-й палове і ў 60-70-я г. 19 ст. З пазіцый міфалагічнай школы напісаны этнаграфічныя працы П.М.Шпілеўскага, які адмаўляў эвалюцыю беларускай народнай культуры. Тыя ж погляды падзяляў і Адам Кіркор. П.В.Шэйн на аснове прынцыпаў міфалагічнай школы склаў «Праграму для збірання помнікаў народнай творчасці» (выд. 1867), зборнік «Беларускія народныя песні» (1874). У зборніку «Беларускія песні» (1871) А.Бяссонаў частку старажытных беларускіх звычаяў і абрадаў памылкова выводзіў з хрысціянскай міфалогіі, тлумачыў іх яе матывамі.

Метадалогія і высновы міфалагачнай школы, якія заснаваны на ідэалізацыі міфалогіі і перабольшванні яе ролі ў гісторыі мастацтва, падвяргаліся крыты цы. Аднак міфалагічная школа адыграла важную ролю ў актывізацыі збірання і вывучэння фальклору, этнаграфічных матэрыялаў, росце цікавасці да народнай культуры і яе тварца — народа, абуджэнні нацыянальнай самасвядомасці.