МОВА НАРОДНАСЦІ – агульная для ўсёй народнасці мова. Як і сама народнасць, складвалася ў перыяд развіцця феадалізму. Прайшла на змену мове племені і папярэднічае нацыянальнай. У працэсе ўтварэння народнасці мова аднаго з плямёнаў (больш развітога ці шматлікага) станавілася агульнай, іншыя ж выступалі ў ролі дыялектаў або знікалі.

Вышэйшая форма мовы народнасці – літаратурная. Ва ўмовах уласцівага перыяду існавання народнасцяў значнага дыялектнага драблення ў якасці літаратурнай мовы можа выступаць чужая і незразумелая большай частцы народа кніжная мова з пэўнай культурнай традыцыяй (напрыклад, лацінская мова ў заходнееўрапейскіх народаў, стараславянская мова ва ўсходніх і паўднёвых славянаў і інш.).

Мова беларускай народнасці пачала складвацца ў XIII ст. ва ўмовах феадальнай раздробленасці і ўвабрала ў сябе дыялекты старажытнарускай мовы, што развіліся з гаворак усходнеславянскіх плямёнаў — дрыгавічоў, радзімічаў, заходніх крывічоў.

У XIV – XV стст. сфармавалася літаратурная старабеларуская мова з уласцівымі ёй дзелавымі, рэлігійнымі, свецка-мастацкімі жанрава-стылявымі разнавіднасцямі. Яна развівалася ва ўзаемасувязі з гаворкамі, на аснове якіх утварыліся сучасныя беларускія дыялекты, і функцыянавала да XVIII ст. Пасля заняпаду старабеларускай пісьменнасці, выкліканага ўзмацненнем на беларускіх землях спачатку паланізацыі, а потым – русіфікацыі, беларуская мова народнасці існавала пераважна ў вусна-гутарковай форме да ўтварэння на яе аснове нацыянальнай мовы.