ПОЛЬКА (чэш. polka ад рulка палавіна) — чэшскі народны танец. У 1840-я гады быў пашыраны ў Еўропе як бальны танец. Увайшоўшы ў побыт беларусаў, полька трансфармавалася ў нацыянальным духу. У розных рэгіёнах (Паазер’е, Падняпроўе, Панямонне, Палессе) узнікалі лакальныя варыянты, якія асіміляваліся з мясцовым харэаграфічным фальклорам і станавіліся народнымі.

Лёгкасць пранікнення полькі ў беларускую харэаграфію абумоўленая пэўнай блізкасцю яе да беларускіх нацыянальных харэаграфічных традыцыяў (двудольнасць метра, хуткі тэмп, прастата рухаў і кампазіцыйнай пабудовы, жыццярадасны настрой).

Выконваецца па крузе ў парах, асноўны рух — паўкрокі з паваротам, якія ўпрыгожваюцца разнастайнымі дробнымі па (падскокамі, прысядкай, паваротамі і іншым). Бытуе ў мностве музычных і харэаграфічных варыянтаў, частка суправаджаецца прыпеўкамі. У назвах беларускай полькі адлюстраваныя тэрыторыя пашырэння («Барысаўская», «Віцяблянка»), асаблівасці харэаграфічнай будовы («Рассыпуха», «Вязанка»), характар лексікі і выканання («Крутуха», «Ківуха», «Драбней маку», «3 прысюдамі», «На пяце», «Паважна», «Какетка»), эмацыйны, часта гумарыстычны настрой («Шэльма», «Расцяпа», «Гопсясюся», «Злодзей»), звычкі і рухі жывёлаў, з'явы прыроды («Зайчык», «Бабачка», «Дожджык», «Вецер»), імёны дзейных асобаў і колішніх найлепшых выканаўцаў («Янка», «Альбіна», «Жукаўка»), назвы старадаўніх танцаў, з якімі злілася полька («Трасуха», «Мазурполька») і іншыя.