ЗАКОТ — архаічная канструкцыя страхі сялянскай хаты і гаспадарчых пабудоў. Бярвёны тарцовых сцен (у некаторых мясцовасцях называліся лемягі) вышэй ачэпу паступова ўкарочваліся, шчыт набываў выгляд ступеньчатага трохвугольніка. На выступах мацаваліся сволакі, якія служылі асновай страхі. На іх з дапамогай какошын клалі пакрыццё з дошак; саламянае і гонтавае пакрыццё патрабавала дадатковых лат.

Форма страхі двухсхільная, на Палессі ў гумнах цэнтрычнай кампазіцыі сустракалася шатровая. Вядома некалькі канструкцыйных вырашэнняў закота. Суцэльны закот утвараўся, калі кожнаму бервяну шчыта адпавядаў сволак, разрэджаны — колькасць сволакаў на схілах страхі змяншалася да 1 — 3 (акрамя каньковага сволака), паніжаны — заўсёды разрэджаны і складаецца з 3 — 5 сволакаў, урубленых па дузе ў сярэдзіну шчыта. На поўначы і ўсходзе Беларусі, дзе паніжаны закот найбольш пашыраны, будаўнікі маглі ўзмацняць яго мастацкую выразнасць, дзеля чаго бярвёны для кожнага чарговага вянка мелі меншы дыяметр, што зрокава павялічвала памеры будынка. Адначасова падаўжаліся кансолі сволакаў, узбагачаючы сілуэт будынка і ствараючы надзейную ахову тарцовых сцен ад дажджу.

Сустракаецца закот у хатах (Паазер'е, Падняпроўе, Усходняе Палессе), клецях (па ўсёй Беларусі, акрамя поўдня Палесся), зрэдку ў гумнах (Паазер'е, Падняпроўе, Усходняе Палессе), пунях (Падняпроўе). Звычайна закот рабіўся з бярвення, толькі ў клецях Панямоння і на захадзе Паазер'я выкарыстоўвалі брусы.