КЛЕЦЬ — традыцыйная сялянская гаспадарчая пабудова для захоўвання збожжа, прадуктаў, адзення і іншых рэчаў. Аднакамерны зруб з падлогай і столлю, блізкі ў плане да квадрата (памеры 4 х 5, 5 х 6 м). Першы вянок клалі на дубовыя штандары або камяні вышынёю да 0,7 м. Бярвёны двух першых вянкоў з боку фасада выпускалі да 1 м вонкі, канцы іх злучалі бервяном і засцілалі дошкамі. Такі ганак разам са страхой і некалькімі апорнымі слупамі ўтваралі перадклець (прыклетнік, галерэя, падценне). Тарцовыя сцены рубілі закотам, страху накрывалі часцей саломай «пад шчотку», «пад грэбень». Падлогу насцілалі з тонкіх бярвёнаў або плашак і абмазвалі глінай, да якой для трываласці дадавалі каланіцу (адыходы дзёгцю). У сярэдзіне будынка адгароджваліся засекі з бярвён або дошак, часаныя канцы якіх закладалі ў вырубленыя ў сценах пазы.


У клецях звычайна ставілі ложак, на якім да замаразкаў спалі (звычайна маладажоны). У вялікіх сем'ях, дзе было некалькі жанатых сыноў, для кожнай маладой пары будавалі асобную клець. У ёй захоўваўся пасаг, які быў недатыкальнасцю нявесткі.


Даследчык старажытных рускіх пабудоў М.Чачулін прыйшоў да высновы, што клець папярэднічала хаце. У розных мясцовасцях Беларусі клець мела розныя назвы. У Віцебскай, Мінскай, Гродзенскай і Віленскай губернях часцей ужывалася назва «клець», радзей «свіран», «свіронак». У некаторых паветах Магілёўскай губерні — «амбар».

Традыцыйна клець размяшчалася насупраць падоўжнай сцяны хаты, каб яе дзверы былі відаць з вокнаў. Часам клець прыбудоўвалі праз сенцы да хаты як трысцен. На Беларусі клець была пашырана паўсюдна. Бяднейшыя сяляне замянялі яе каморай. Да нашага часу клеці захаваліся паўсюдна, але страцілі свае функцыі: звычайна ў іх складваюцца гаспадарчыя прылады, паліва.