ЗАРУЧЫНЫ, змовіны – працяг пасля сватаўства вясельнага абраду, дзе пры сватах і блізкай радні замацоўвалі згоду маладых на шлюб, а іхнія бацькі абмяркоўвалі ўмовы правядзення вяселля (раней дамаўляліся і пра пасаг маладой).

Адбываліся праз тыдзень пасля запоін – пярэдняй дамовы. На іх ехалі на ўпрыгожаных калёсах ці санях, днём, з музыкай і песнямі, што падкрэслівала важнасць падзеі для маладых і іхніх сем'яў. У некаторых мясцінах яшчэ прысутнічаў побач з заручынамі і абрад агледзін.

Усё гэта мела і арактычны характар, і несла даніну павагі да традыцый. Пасля заручын вяселле аб'яўлялася афіцыйна і на яго на вызначаны час пачыналі запрашаць гасцей. Калі хтосьці з маладых ці іхніх бацькоў пасля заручын парушаў дамову, адмаўляўся шлюбавацца альбо шлюбаваць сваё дзіця, то гэта лічылася вялікай ганьбай для ўсяго іх роду. Іншыя (малады, маладая) маглі пазбягаць радніцца з такой ненадзейнай сям'ёй. Апрача гэтага, ад парушальніка дамовы патрабавалі аплаціць невінаватаму боку ўсе выдаткі на вяселле.

У наш час заручыны ў традыцыйнай іх форме не праводзяцца, але ў пэўнай ступені і захоўваюцца без сімвалічнай абраднасці, прадугледжваюць знаёмства бацькоў маладых і абмеркаванне долі ўнёску ў затраты на вяселле.