ЗВАНІЦА – здаўна вынайдзенае збудаванне для размяшчэння званоў.

На Беларусі засведчана з XI ст. Стаяла асобна ці была ў комплексе пабудоў. Будавалася з розных матэрыялаў на цэнтральных плошчах мястэчак, гарадоў, у замках, манастырах і інш. Бывала, выкарыстоўвалася як дадатковае гаспадарчае памяшканне, брама, дазорна-сігнальная вышка, абарончая. Арыгінальныя драўляныя званіцы былі ў Камянецкім раёне, Віцебску, Дуброўне, Жабінкаўскім, Пінскім, Бярозаўскім раёнах і інш., дзе былі свае, мясцовага характару канструкцыі.

Мураваныя званіцы былі ярусныя і аркадныя, таксама мелі свае арыгінальныя канструкцыйныя асаблівасці, дэкаратыўныя аздабленні.