ЛІРНІК — жабрак (старац), які здабываў сабе сродкі існавання спевамі ў суправаджэнні ліры. У часы прыгонніцтва лірнікі вандравалі па ўсёй Беларусі пераважна па вёсках, у дні кірмашоў і фэстаў канцэнтраваліся ў мястэчках і гарадах. У дакументах 2-й паловы XVII — ХІХ ст. ёсць звесткі пра карпарацыі жабракоў, у якія ўваходзілі і лірнікі (напрыклад, у Магілёве, Слуцку).

Выконвалі лірнікі духоўныя вершы (найбольш папулярныя «Лазар», «Прытча пра блуднага сына»), песні павучальна-бытавыя («Сіротка», «Пра Надзю») і гістарычныя («Паранены, замучаны крываваю вайной»), а пры пэўных абставінах і танцавальныя мелодыі, гарэзлівыя прыпеўкі.

Сярод лірнікаў сустракаліся, паводле сведчанняў М.Я.Нікіфароўскага і С.Малевіча, таленавітыя выканаўцы (Сымон-сляпак з Віцебшчыны, Флёрык з Ляхавіч). Ігры на ліры навучаліся ў спрактыкаваных майстроў-«дзядоў» або непасрэдна ў час вандраванняў. Народ бачыў у лірнікаў носьбітаў ідэй дабра, справядлівасці, выразнікаў сваіх думак. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі ў сувязі з карэннымі зменамі сацыяльна-эканамічных умоў жыцця лірнікі як асобная група насельніцтва паступова зніклі.

Каларытны вобраз лірніка выведзены Уладзімірам Караткевічам у рамане «Каласы пад сярпом тваім».