МЕЗАНІН (ад італьян. mezzanino) — надбудова (няпоўны паверх) над цэнтральнай часткай жылога (звычайна невялікага) дома. Уключаецца ў агульную кампазіцыю будынка, узбагачае яго сілуэт і стварае вертыкальны акцэнт.

У Расіі мезанін найбольш пашыраны ў XIX ст. у мураваных і асабліва драўляных малапавярховых будынках. На землях Беларусі вядомы ў грамадзянскай, сядзібнай і палацавай архітэктуры XVIII — XX стст.

У сядзібных дамах і палацах стьглю позняга барока вырашаўся пластычным аб'ёмам, завершаным фігурным франтонам і насычаным архітэктурным дэкорам (Аўгустоўскі палац у былым прыгарадзе Гродна). Мезанін звычайна меў выхад на балкон (сядзібны дом у в.Татары Асіповіцкага раёна) ці тэрасу (сядзібны дом у в.Дубае Пінскага раёна). У сядзібных дамах і палацах стылю класіцызму быў кампазіцыйным цэнтрам галоўнага фасада ў выглядзе порціка (сядзібны дом у в.Падароск Ваўкавыскага раёна, Радзівілімонтаўскі палац у в.Чырвоная Зорка, былая — Радзівілімонты, Клецкага раёна) або ратонды (Гродзенскі палац Тызенгаўза). Часам дваровая частка мезаніна выкарыстоўвалася для верхняга асвятлення параднай залы (палац у в.Шчорсы Навагрудскага раёна). Спрошчаную трактоўку меў мезанін у невялікіх драўляных сядзібных дамах (в.Заазер'е Нясвіжскага, в.Убель Чэрвеньскага раёнаў).

Выкарыстоўваецца ў сучасным малапавярховым жыллёвым будаўніцтве.