ПАЛЕСКАЯ КЕРАМІКА — ганчарныя вырабы майстроў Заходняга і Усходняга Палесся. У другой палове XIX — пачатку XX ст. ганчарны промысел існаваў прыкладна ў дзесяці цэнтрах, сярод якіх вылучаліся горад Пружаны і вёска Гарадная Столінскага раёна (у кожным з іх працавалі звыш 200 майстроў). 3 разнастайнай па складзе фармовачнай масы, якую рыхтавалі з аднаго (з дамешкам пяску для пячнога посуду) ці двух-трох розных гатункаў гліны, выраблялі чорназадымленую і непаліваную белую, а з пачатку ХХ ст. паліваную кераміку.

Для асартыменту палескай керамікі характэрныя агульнавядомыя па ўсёй Беларусі вырабы гаспадарчага (у меншай ступені ўтылітарна-дэкаратыўнага) прызначэння. Іх фармавалі на нажным ганчарным крузе ў тэхніцы выцягвання, якую часам спалучалі з налепам; абпальвалі ў горне.

Адметныя рысы палескай керамікі — глянцаваны дэкор у чорназадымленых і ангобная размалёўка чырвонага колеру ў белагліняных вырабах, 1-2 вушкі ў пячнога посуду, акругласць (шарападобнасць) гаршкоў і іншых вырабаў. Найбольш выразна палескія традыцыі выявіліся ў гараднянскай, пагост-загародскай, пружанскай і ружанскай кераміцы.