ПАРНЯ – пабудова для распаркі драўніны пад абады, санныя палазы, дугі і іншыя для надання ёй эластычнасці і гнуткасці. Рабілі парню найчасцей у выглядзе зруба-паўзямлянкі, дзе ставілі печ, вусце якой выходзіла вонкі. Да печы ўлад коўвалі кацёл для вады. У верхніх вянках зруба рабілі ваконца, праз якое ў парні на жэрдкі-папярэчыны клалі загатоўкі для абадоў, дугаў, саней.

Калі распальвалі печ, ваконца закрывалі, замазвалі глінай і ў парні ствараліся неабходныя ўмовы для распаркі драўніны. Часам памяшканне парні і печ будавалі асобна, у гэтым выпадку нагрэтая вільготная пара паступала ў парню па трубе.

Ha Падзвінні i Падняпроўі часта ў якасці парні выкарыстоўвалі лазні і ёўні. Звычайна лазню з пакладзенымі загатоўкамі палілі два разы – пад вечар і назаўтра зранку, пасля чаго распараныя брускі бралі адтуль і гнулі на гбале (гбала – спецыяльнае прыстасаванне для гнуцця дугаў, абадоў колаў; лакальная назва баба, бгала). Нярэдка загатоўкі пад дугі і палазы распарвалі і ў хатняй печы. Як спецыяльная прамысловая пабудова парня сустракалася ў сельскай мясцовасці да 1970-х гг.