ВЯСЕЛЬНЫЯ ЧЫНЫ — удзельнікі вяселля, якія згодна з традыцыяй выконвалі рытуальныя дзеянні, адпаведныя пэўнаму абраду. Падзяляліся на групы ў залежнасці ад іх ролі ў вяселлі, ступені ўдзелу ў ім і з чыйго боку (маладога ці маладой) яны выступалі. Найбольш паважанымі вясельнымі чынамі былі самыя блізкія і жанатыя сваякі (дружко, які кіраваў усім вяселлем), нежанатыя браты і незамужнія сёстры маладых (пазней таксама блізкія сябры і сяброўкі — дружок, дружка і інш., якія былі галоўнымі дзеючымі асобамі некаторых абрадаў); больш далёкія сваякі або малалетнія дзеці, якія толькі прыслугоўвалі (свяцілка, прасаты, павознік, гусарніцы (глядзіце Каравайніцы), запарожцы і інш.).

У якасці вясельных чыноў з боку маладога выступалі пераважна мужчыны, а з боку маладой — дзяўчаты і жанчыны. Яны ўключаліся ў вясельнае дзеянне толькі пасля адпаведнага запрашэння або дазволу галоўнага чыну вяселля — дружка. На працягу вяселля функцыя, адпаведная назва і атрыбутыка некаторых вясельных чыноў маглі мяняцца ў залежнасці ад абраду і рытуалу. Так, брат маладой або маладога ў час запрашэння гасцей быў прасатым, а калі вёў маладога або маладую на ручніку на пасад, — заводчыкам, у час застрыгання (засмальвання) валасоў ён называўся надкоснікам. Хросная маці або родная цётка з боку маці ў час прыгатавання каравая называлася каравайніцай, а калі везла і слала пасцель маладым — пасцельніцай, калі завівала маладую — завівальніцай. Прычым на кожным этапе вяселля вылучаліся чыны, якія адыгрывалі вядучую ролю, — на этапе выпякання каравая найбольшую актыўнасць праяўлялі каравайніцы, у час суборнай суботы ў доме маладой — дружкі-бальшанкі, а ў доме маладога — дружкі. Былі вясельныя чыны, якія аднолькава называліся з абодвух бакоў (маладога і маладой) — дружко, сват, каравайніца і інш., а таксама чыны, якія дзейнічалі толькі з боку маладой (надкоснік, завівальніца, прыданкі) або маладога (перапіўнік). Сістэма вясельных чыноў вызначалася вялікай разнастайнасцю і варыянтнасцю ў розных мясцовасцях Беларусі, што тлумачылася ў значнай ступені часам іх паходжання (частка з іх узнікла ў дахрысціянскі перыяд, частка — у феадальную эпоху і ў больш позні час).