ЛЮБАНЬ — горад, цэнтр Любанскага раёна Мінскай вобласці, на р.Арэса. За 152 км ад Мінска, 25 км ад чыгуначнай станцыі Урэчча на лініі Баранавічы — Асіповічы. Аўтадарогамі злучаны з Глускам, Жыткавічамі, Чырвонай Слабадой, Салігорскам, Слуцкам. 11,3 тыс. жыхароў (2009).

У 16 ст. мястэчка князёў Алелькавічаў у Слуцкім княстве. З 1389 г. уласнасць Тышкевічаў, з 1617 г. — князёў Радзівілаў. У 1560-я г. ў Любані каля 230 жыхароў, 35 двароў. З 1791 г. у Случарэцкім павеце Навагрудскага ваяводства. З 1793 г. у Расійскай імперыі, мястэчка Забалоцкай воласці Бабруйскага павета Мінскай губерні. У час паўстання 1794 г. пад Любанню адбыўся Любанскі бой 1794 г.

У пачатку 1880-х г. у мястэчку 500 жыхароў, 136 двароў, Праабражэнская царква, 3 яўрэйскія малітоўныя дамы, 2 млыны, крама, прыстань. У 1897 г. у Любані 766 жыхароў У пачатку 20 ст. — цэнтр Забалоцкай воласці.

З 26.05.1922 г. у Слуцкім павеце БССР. У 1923 г. — 1680 жыхароў, 232 двары. З 17.07.1924 г. цэнтр Любанскага раёна. У 1931 г. утвораны калгас, працавалі крухмальны і льняны заводы, Дом культуры, хата-чытальня, бальніца, хлебапякарня. З 27.09.1938 г. rapадскі пасёлак.

З 28.07.1941 г. да 30.06.1944 г. акупіравана нямецка-фашысцкімі войскамі, якія ў створаным тут лагеры ваеннапалонных загубілі 1610 чалавек, у лістападзе 1941 г. загубілі 785 яўрэяў. У Любані дзейнічала камсамольска-маладзёжная група, у лістападзе 1941 г. партызаны разграмілі ў пасёлку фашысцкі гарнізон.

З 07.03.1968 г. горад. У 1970 г. — 6,7 тыс. жыхароў.

Дзейнічаюць прадпрыемствы харчовай (сыраробны камбінат, доследны рыбгас «Любань»), швейнай, будаўнічых матэрыялаў (Любанскі камбінат будаўнічых матэрыялаў) прамысловасці, ільнозавод, Любанскі музей народнай славы. Мемарыяльны комплекс савецкім актывістам, воінам, партызанам і падпольшчыкам; магіла ахвяр фашызму.