НЕФ (франц. net ад лац. navis карабель), карабель (у архітэктуры) – прадаўгаватае памяшканне, частка інтэр'ера, абмежаваная з аднаго ці абодвух бакоў шэрагам калонаў або слупоў. Адрозніваюць нефы сярэдні, бакавыя і папярочны (трансепт).

Вядомы са старажытнасці ў базілікальных збудаваннях. У беларускай архітэктуры нефы пашырыліся з XVI ст. Звычайна будынкі складаліся з 1 ці 3 нефаў. Сярэдні быў вышэйшы за бакавыя, асвятляўся невысокімі прамавугольнымі або арачнымі вокнамі над дахамі бакавых нефаў, у алтарнай частцы завяршаўся апсідай або прэсбітэрыем (у некаторых храмах існавалі сярэднія нефы без апсідаў). На скрыжаванні сярэдняга нефа і трансепта часта рабілі купал на барабане (касцёл езуітаў у Гродне), у бакавых нефах размяшчалі алтары (касцёл францысканцаў у Пінску). У архітэктуры готыкі нефы мелі складаныя ўзорыстыя скляпенні (царква-крэпасць у в. Мураванка Шчучынскага раёна); у архітэктуры барока і класіцызму сярэдні неф звычайна перакрываўся цыліндрычным з распалубкамі, бакавыя – крыжовымі скляпеннямі (касцёл у в. Сталавічы Баранавіцкага раёна). Скляпенні нефа ўпрыгожвалі дэкаратыўнай лепкай (касцёл у в. Чарнаўчыцы Брэсцкага раёна), размалёўкай (касцёл езуітаў у Нясвіжы).