ПАРЭБРЫК у архітэктуры — прыём арнаментальнай цаглянай ці каменнай муроўкі ўстаноўкай цаглінаў (абчасаных камянёў) пад вуглом да вонкавай паверхні сцяны.

Звычайна парэбрыкі ўтваралі дэкаратыўныя гарызантальныя фрызы і паяскі і спалучаліся з іншымі элементамі аздаблення. У беларускай архітэктуры выкарыстоўваліся ў пабудовах XVI стагоддзя стыляў готыкі і рэнесансу (замак у гарадскім пасёлку Мір Карэліцкага раёна), у другой палове XIX — пачатку XX стагоддзя у будынках стыляў несапраўднай готыкі, псеўдарускага і «мадэрн» [Барысаўскі сабор, будынак царкоўна-археалагічнага музея Архірэйскага падвор'я (у савецкія часы — Дома працаўнікоў мастацтва) у Мінску].