ПАСАД — старадаўні абрад, які звычайна спраўлялі ў пачатку вяселля. Маладую (радзей маладога) садзілі на дзяжу, пакрытую вывернутым кажухом (хлебная дзяжа і кажух сімвалізавалі здароўе, дастатак і шчасце). Важнай часткай пасада маладой было расплятанне касы, якое ўрачыста адбывалася перад «прыпяканнем» (падпальваннем) грамнічнай свечкай валасоў і азначала пераход дзяўчыны ў іншы (жаночы) стан.

Абрад суправаджаўся журботнымі лірычнымі песнямі. На тэрыторыі Беларусі сустракаўся і сумесны пасад маладых, састаўной часткай якога былі абрады «звядзенняя», «злучэння» маладых, якія азначалі заключэнне шлюбу. Вялікая роля ў час пасада належала хору. Ён песнямі суправаджаў усе асноўныя моманты абраду, па сутнасці калектыўна кіраваў ім. Пасадныя песні вызначаліся багаццем варыянтаў, вялікай колькасцю сюжэтаў, своеасаблівай кампазіцыяй (звычайна складаліся з дзвюх частак, пабудаваных на аснове паралелізму), шырока выкарыстоўваўся разгорнуты маналог (дыялог) і іншыя. У мінулым пасад быў самым галоўным момантам беларускага традыцыйнага вяселля.