ЗАМАК – умацаванае жыллё феадала, а таксама комплекс абарончых збудаванняў, жылых і гаспадарчых пабудоў, аб'яднаных лініямі ўмацаванняў.


Былі драўляныя (астрогі, гародні), мураваныя з глінабітнымі сценамі, памостамі-галерэямі, з разнастайнымі вежамі. На Беларусі першыя замкі былі агульнагарадскімі вялікакняжацкімі цытадэлямі (гродзенскі Стары замак), звычайна ставіліся на ўзгорках ці ў акружэнні вады ці равоў з ёю. Сцены асобных замкаў абкладваліся каменем (Крэва, Ліда), з XV ст. пачалі ў іх праяўляцца рысы готыкі і рэнесансу (Мірскі замак), з XVII ст. пераважаюць барочныя рысы.


У сярэдзіне XVI ст. пашырылася бастыённая сістэма (Заслаўскі замак), з канца XVI ст. замкава будаўніцтва паступова пачало трансфармавацца ў палацава-замкавае (Нясвіжскі замак). Многія старыя замкі рэканструяваліся, абкружаліся паркамі.



У 1-й палове XIX ст. сярэднявечныя ўмацаванні замяняліся крэпасцямі з элементамі найноўшай фартыфікацыі. Замкавы характар мелі на Беларусі і многія храмы (Сынковіцкая царква-крэпасць, Быхаўская сінагога). Замкамі на Беларусі часта называлі палацы XVIII ст. (Гродзенскі Каралеўскі палац).