ЗВОД – а) у мовазнаўстве – рэдакцыя тэксту канфесіянальнага помніка, якая адрозніваецца ад іншых спісаў гэтага помніка рэгіянальнымі асаблівасцямі мовы. У XI – XIV стст. стараславянская мова пачала папаўняцца адметнасцямі розных славянскіх моў (у тым ліку і беларускай) і на яе месцы ўзнікла царкоўна-славянская мова, у якой былі розныя варыянты (сярэднебалгарскі, усходнеславянскі, сербскі і інш.). Царкоўна-славянская мова ў Беларусі зазнала моцны ўплыў народна-гутарковай у ХV – ХVІ стст. Гэта асабліва выразна праявілася ў тэкстах «Жыціе Ефрасінні Полацкай» (спіс XIV ст.), выданнях Ф.Скарыны і інш., дзе з XVI ст. пачала ярка засведчвацца беларуская мова;

б) у літаратуразнаўстве – твор летапіснага жанру, які ўзнік у выніку аб'яднання ў адзін помнік некалькіх гісторыка-літаратурных твораў і пагадовых запісаў. Кожны летапісны звод адлюстроўваў імкненні і погляды грамадскіх колаў свайго часу, меў пэўную ідэйна-палітычную накіраванасць, вылучаўся своеасаблівым ідэйна-мастацкім адзінствам. Першы вядомы ўсходнеславянскі звод – «Аповесць мінулых гадоў» (Кіеў, XIIст.), дзе ёсць шматлікія звесткі і пра беларускія землі (з 862 г., калі ўзгаданы Полацк). Пазней пачалі стварацца летапісы і ў многіх іншых гарадах, у тым ліку і беларускіх. З іх, на жаль, многае знікла. Першы беларускі летапісны звод узнік у 2-й чвэрці XV ст. – Беларуска-літоўскі летапіс 1446 г. Беларуска-літоўскія хронікі XVI ст. таксама маюць характар зводаў разнастайных гісторыка-літаратурных твораў («Хроніка Вялікага княства Літоўскага і Жамойцкага» (2-гі звод), Хроніка Быхаўца (3-ці звод). Своеасаблівы звод зводаў – украінска-беларускі хранограф XVII ст. «Вялікая хроніка». Апошні летапісны звод беларускага паходжання – Магілёўская хроніка, якую пісалі 4 аўтары на працягу XVII – XIX стст. Складанне летапісных зводаў спынілася ў сувязі з навуковым і мастацкім спосабамі апісання мінулага і сучаснага.