ПАЛЕШУКІ — назва карэнных жыхароў Палесся. Называліся таксама палешчукі, палышчукі, палішчукі.

Этымалогія звязаная з тапонімам Палессе. Упершыню ў гістарычных крыніцах упамінаецца на карце Вялікага Княства Літоўскага Т. Макоўскага (1613) у адносінах да жыхароў узбярэжжаў Прыпяці. Даследаванні XIX — XX стст. дазволілі больш падрабязна лакалізаваць арэал распаўсюджвання назвы: пераважна на поўнач у межах Пружаны — Бяроза — Косава — Івацэвічы — Ганцавічы — Старобін — Любань — рака Пціч — Ельск — Славечна, на поўдзснь — Ратна — Любомль — Ківерцы — Кастопаль — Корасцень — Оўруч. У той жа час была адзначаная наяўнасць аналагічных этнанімічных вызначэішяў (палехі, палюхі, палясяне ды інш.) у насельніцтва на левабярэжжы Дняпра, у шэрагу раёнаў Калужска-Арлоўскага і Бранска-Жыздрынскага Палесся.

У вобласці Беларуска-Украінскага Палесся ўжо ў першай палове XX ст. распаўсюджванне назвы паляшук не было паўсюдным і чаргавалася з іншымі этнанімічнымі вызначэннямі (літвіны, беларусы, украінцы, палякі, рускія), часам замянялася імі ці мясцовымі ўрбонімамі і сельскімі этніконамі (пінчукі, тураўцы, гарадокцы, гарадчане ды інш.). Пэўныя лінгвістычныя, этнаграфічныя, геаграфічныя, культурна-побытавыя ды іншыя асаблівасці розных групаў палешукоў абумовілі і дыферэнцыраванасць іх назваў: палешукі-багнюкі, палешукі-гэтуны, палешукі-гідуны, палешукі-зюзюкі, палешукі-сакуны ды інш.

Пасля ўз'яднання Заходняй Беларусі і Заходняй Украіны з БССР і УССР назва паляшук змянілася на этнонімы беларусы і ўкраінцы.