ЗВАНОК – самагучальны музычны інструмент. Той жа канструкцыі, што і звон. Званкі адрозніваюцца памерамі, формай, матэрыялам і спосабам вырабу, характарам гучання, прызначэннем.


Металічныя званкі з адным язычком (біла) грушападобнай ці ўсечанай конусападобнай формы адлівалі з бронзы, медзі, кляпалі з бляхі мясцовыя кавалі. Драўляныя трапецападобнай формы званкі (ботала, кляпайла, калатушка, лыпатуха, балабон) з двума язычкамі рабілі сталяры з дрэва цвёрдых парод (бяроза, клён).

Гучанне падвешаных званкоў разнастайнае па вышыні тону, сіле і афарбоўцы: ад яркага меладычнага да глухога і цьмянага, ад моцнага да прыглушанага.

Званкі выкарыстоўвалі ў пастухоўскай практыцы (яны дапамагалі сачыць за жывёлай і адпужвалі ваўкоў, а паводле павер'яў — злых духаў); у розных абрадах — калядным (мужчыны хадзілі па вёсцы са звяздой і званком, спяваючы калядкі; званок чаплялі на шыю «казы» і «кабылы»), масленічным (каталіся на санях, а запрэжаных коней прыбіралі стужкамі, званкамі і шархунамі), вясельным (рознагалосыя гукі званкоў і шархуноў апавяшчалі, што едзе вяселле), пахавальным (хадзілі са званком па вёсцы, паведамляючы пра смерць кагосьці з жыхароў), а таксама ў час набажэнства ў касцёле.

Званок быў неад'емнай прыналежнасцю паштовай службы, чыгунак і школьных устаноў. Званок з'яўляецца састаўной часткай бубна.