Чатырнаццацігадовым хлапчуком з глухога палескага мястэчка Ганцавічы прыехаў Андрэй у сталіцу, каб паступіць у вучылішча фабрычна-заводскага навучання. Але марам не суджана было збыцца: пачалася вайна — вераломная, жорсткая, кровапралітная. Пасля бамбардзіроўкі фашысцкімі самалётамі Мінска, дарога дамоў Андрэю была адрэзана і ён пайшоў з горада на ўсход, на Маладзечна. Хлапчуку пашчасціла: неўзабаве ён сустрэўся з камандзірам 30-га стралковага палка 64-й стралковай дывізіі, што абараняла Мінск, палкоўнікам А.I. Яфрэмавым. На просьбы яўрэйскага хлапчука залічыць яго ў байцы строгі палкоўнік адказаў катэгарычна: "Не!". I тут у штабную палатку прывялі дваіх палонных нямецкіх лётчыкаў. Вось дзе спатрэбілася неблагое веданне Андрэем нямецкай мовы! Пасля допыту гітлераўскіх ваяк, суровы камандзір злітасцівіўся над хлопцам і загадаў залічыць яго ў сваю часць чырвонаармейцам — на правах сына палка.

А неўзабаве Андрэю разам з іншымі чырвонаармейцамі 30-га палка каля вёскі Казекава давялося адбіваць атаку гітлераўскіх танкаў, што рваліся да беларускай сталіцы. Кінутая юным байцом бутэлька з бензінам, падпаліла адзін танк. Ад супрацьтанкавых гранат чырвонаармейцаў застылі ў полі яшчэ сем варожых машын. Але сілы былі няроўныя. Немцы прарвалі нашу абарону і полк аказаўся ў акружэнні. Пры выхадзе з вогненнага кальца Андрэй Шостак быў паранены і кантужаны, і яго накіравалі на лячэнне ў Махачкалінскі ваенны шпіталь. А 11 верасня 1941 года ў раёне саўгаса "Няелава" на Смаленшчыне ў няроўным баі з гітлераўцамі загінуў і апякун юнага байца палкоўнік Аляксандр Іванавіч Яфрэмаў...

Дамоў, у Ганцавічы, Андрэй Фёдаравіч вярнуўся ў 1945 годзе і ў складзе знішчальнага батальёна НКУС змагаўся з бандытамі на тэрыторыі Ганцавіцкага, Лунінецкага, Целяханскага і Лагішынскага раёнаў Пінскай вобласці. I тут ён, як і ў гады вайны, не пасаваў перад ворагам. Аб гэтым сведчыць характарыстыка чэкіста, аднаго з кіраўнікоў Пінскага НКУС А.I. Прышчэпава: "Як баец актыўна ўдзельнічаў у баявых аперацыях па ліквідацыі і затрыманню ўдзельнікаў бандфарміраванняў... Праяўляў асабістую ініцыятыву і знаходлівасць пры правядзенні баявых аперацый. Неаднаразова ўдзельнічаў у засадах, праследаванні бандытаў, перастрэлках...".

Пасля заканчэння баявых дзеянняў А. Ф. Шостак працаваў у Ганцавічах начальнікам раённага аддзела кінафікацыі, старшынёй арцелі інвалідаў "Чырвоны гвардзеец", з 1959 па 1969 год быў адным з першых дырэктараў гародніна-сушыльнага завода, з 1969 і да выхаду на пенсію з'яўляўся намеснікам начальніка ўпраўлення "Мінгарплодагародніна" ў Мінску. Пражыў чалавек багатае, шчодрае на падзеі жыццё, у якім было месца і пакутам, і подзвігам, і радасці.

Цяпер ветэран вайны і працы жыве ў Мінску. Але памяць сэрца, зямля, на якой ён нарадзіўся і вырас, за шчасце якой і яе людзей змагаўся ў грознае ліхалецце, клічуць яго. I гэты покліч вечны — пакуль глядзяць вочы, пакуль б'ецца сэрца.