Нярэдка так бывае, што пуцяводнай ніццю да цікавых могілак ці ўнікальных помнікаў аказваецца звычайны фотазыдмак. Часам для гэтага не патрэбныя архіўныя пошукі ці паляванне на інтэрнэт-аукцыёнах.

Вядомы беларускі этнограф Міхась Раманюк (1944–1997) на сваім, верагодна, самым пазнаваным фотаздымку, апублікаваным на першых старонках яго альбома "Беларускія народныя крыжы”, глядзіць на нас, прысеўшы побач з вялікім драўляным крыжом і паклаўшы руку на калоду, якая ляжыць перад ім. Подпіс знізу, за нумарам адзін у альбоме, сведчыць, што гэта могілкі вёскі Хатынічы Ганцавіцкага раёну, 1989 год, верагодна, ранняя восень.

Знаёмства нашае адбылося яшчэ ў далёкім 1987 годзе, калі пасля заканчэння Мінскага інстытута культуры (цяпер універсітэт) мы з братам Анатолем былі накіраваныя ў Брэст: я — загадчыкам клуба брэсцкага мясакамбіната, брат — дырэктарам Дома культуры завода бытавой хіміі. Сустрэліся на літаратурным пасяджэнні абласнога аддзялення Саюза пісьменнікаў.

Нам з братам было па 25 гадоў, мы ўжо друкаваліся ў часопісе "Маладосць”, тыднёвіку "ЛіМ” і лічылі сябе амаль што геніямі. Вось чаму тады, на першай сустрэчы, калі Алесь Каско пачаў разбіваць нашыя "геніяльныя” вершы ўшчэнт, я хоць і знайшоў у сабе сілы прамаўчаць, але падумаў: "Які жорсткі чалавек!” На хвілю нашыя позіркі перастрэліся. Падалося, што гэта я злавіў яго, сфатаграфаваў, аднак – то ён мяне падлавіў…

10 марта 2021 года Вячеславу Иосифовичу Нестеруку, одному из самых известных на Ганцевщине школьных учителей, исполнилось бы 90 лет.

Увы, вот уже год, как его не стало. Но память об этом удивительном человеке живёт не только в деревне Большие Круговичи, где он жил и работал в местной школе, но и практически по всей Беларуси, куда забросила судьба его бывших учеников.

Вёска Дзяніскавічы знаходзіцца ў адным з самых лясістых і глухіх закуткоў Палесся. Нават сёння, яна амаль з усіх бакоў акружана забалочанымі лясамі.

Гісторыя літаратуры складаецца не толькі з твораў, паэтычных, празаічных, драматургічных, але і з асабістых лёсаў паэтаў, празаікаў, драматургаў. I кожны з іх мае свой шлях, у кожнага свае радасці і пакуты, свае ўзлёты і падзенні, свае анёлы і дэманы. Яны пішуць як Бог на душу пакладзе. Бывае, слязьмі, бывае, крывёю... Пазней гэтыя творы становяцца хрэстаматыйнымі, узорнымі і надзвычай прыцягальнымі.

Менавіта так вядомы беларускі літаратар Уладзімір Андрэевіч Калеснік назваў Міколу Купрэева. I было за што: амаль усю Беларусь, а найперш – Палессе таленавіты пісьменнік абышоў пехатою са сваёй вернай спадарожніцай – кульбай.

Я не з тых, хто прэпаруе і раскладвае вершы па палічках і раздзелах – гэта грамадзянская лірыка, а гэта нацыянальна-патрыятычная, гэта творы пра прыроду, а гэта пра каханне, тут метрыка такая, а там рытміка гэткая, во рыфма мужчынская, а во жаночая, тут вершы класічна-традыцыйныя, а тут верлібры (пакінем усю гэтую пазатворчую матэматыку нашым руплівым літаратуразнаўцам). Сама ж паэзія, як даўно сказана, альбо ёсць, альбо яе няма. І калі яна ёсць, то пра яе сутнасць трэба гаварыць, хоць і наўзбочнымі, але яе ж катэгорыямі, шукаючы высокі чалавечы дух творцы ў яго спрадвечным прыземленым быцці. Прасцей кажучы, справа літаратурнага крытыка адкрываць (калі хочаце – прапагандаваць, рэкламаваць) чытачу Паэзію і Паэтаў, а не вершыкі і вершаскладальнікаў. Прынамсі, я разумею гэта так і такога падыходу пры рэцэнзаванні паэтычных кніг прытрымліваюся.

У глыб Палесся, на Ганцаўшчыну ў вёску Люсіна, больш за стагоддзе таму прыехаў малады настаўнік, выпускнік Нясвіжскай настаўніцкай семінарыі Канстанцін Міцкевіч. Тутэйшыя краявіды праз пэўны час увойдуць у знакамітую трылогію «На ростанях», а людзі стануць прататыпамі літаратурных герояў. Твор напіша Якуб Колас – той самы настаўнік з Люсіна. Сёння на Ганцаўшчыне ўсім жадаючым ахвотна раскажуць аб жыцці класіка беларускай літаратуры і яго настаўніцкай дзейнасці ў гэтым краі, але самыя падрабязныя аповяды можна пачуць у літаратурна-этнаграфічным музеі Люсінскай школы.