Імя нашага земляка, Уладзіміра Антонавіча Марука, добра вядомае па ўсёй беларускай краіне. Але найперш, канешне, землякам – ураджэнцам Ганцавіччыны. Любоў да сваёй маленькай радзімы чырвонай ніткай праходзіць праз усю творчасць Уладзіміра Антонавіча. І гэта не дзіўна. Бо маляўнічая прырода палескага краю стала жыццядайнай крыніцай натхнення адоранага паэтычным талентам чалавека. Хаця яшчэ са школьнага ўзросту ён зведаў разлуку з роднымі мясцінамі.

Нарадзіўся Уладзімір Марук 6 студзеня 1954 года ў вёсцы Гута. Але атэстат сталасці атрымаў у Моўчадскай сярэдняй школе-інтэрнаце Баранавіцкага раёна. Як і ў многіх паэтаў, біяграфію нашага земляка нельга назваць гладкай. Так, пасля школы, у 1970 годзе Уладзімір Марук не ідзе, як большасць пачынаючых паэтаў тагачасся, на філалагічны факультэт якога-небудзь ВНУ, а паступае ў Магілёўскі бібліятэчны тэхнікум. Падчас вучобы адбываецца дэбютнае выступленне ў друку з вершамі, якія ў 1972 годзе публікуе «Магілёўская праўда».

Паэт відавочна гарнуўся да роднае зямелькі. Таму пасля заканчэння тэхнікума прыязджае працаваць у родны кут. Першай старонкай яго працоўнай біяграфіі стала Шашкоўская сельская бібліятэка, з якой перайшоў у раённую дзіцячую. Затым была нават пасада загадчыка аўтаклуба.

Станаўленне на паэтычнае крыло Уладзіміра Марука знешне падаецца няўпэўненым. Але за гэтым хаваецца сціплая натура тонкага і спакойнага лірыка, які не штурмаваў вяршыняў, а шукаў гармоніі ў свеце – і людскім, і паэтычным.

Філфак усё ж для мастакоў слова пасляваеннага пакалення абмінуць было практычна немагчыма. Таму не стала дзівам і заканчэнне Уладзімірам Антонавічам такога ж факультэта ў вядучым універсітэце Беларусі – БДУ (1980).

Далей – праца настаўнікам беларускай мовы і літаратуры ў сярэдняй школе № 106 у Мінску. Але ненадоўга. Голас маладога паэта гучаў усё больш адметна і прыкметна на ніве беларусчыны. Яго заўважылі. З 28 красавiка 1981 года ён працуе ў газеце "Звязда" карэспандэнтам аддзела культуры i лiтаратуры, а праз колькi гадоў — i загадчыкам аддзела. 

Неўзабаве выспеліўся і першы зборнік – "Зоркi ў кронах” (1982). Ціхую лірычную плынь вершаў Уладзіміра Марука можна параўнаць з паўнаводнаю ракою, якая, нягледзячы на маруднае цячэнне, тым не менш характарызуецца глыбінёй і шырынёй – у адрозненне ад рэчак бурапенных, але малаводных і неглыбокіх. У 1984 годзе паэта прымаюць у Саюз пісьменнікаў (тады СССР).

З 1986-га года Уладзімір Марук загадчык рэдакцыi выдавецтва "Юнацтва", а ў 1998-м — галоўны рэдактар выдавецтва "Белфакс". У 2003-м прыходзіць у вядучы літаратурна-мастацкі часопіс краіны "Полымя”, дзе становіцца намеснікам галоўнага рэдактара.


Пасля дэбютнага зборніка быў яшчэ шэраг кніг і мноства публікацый у перыёдыках, а таксама незлічоная колькасць выступленняў, у першую чаргу перад школьнікамі і студэнтамі. Уладзімір Марук сказаў важкае слова і ў дзіцячай літаратуры. Дасціпнае вершаванае апісанне прыгодаў жэўжыка Чыжа падчас падарожжаў птушачкі па розных кутках свету высвеціла аўтара перад дзіцячай аўдыторыяй у самым прывабным святле. 

Нават бегла зірнуўшы на творчасць паэта, прыходзіш да меркавання, што ён не гнаўся за колькасцю вершаў ці прыгожай слоўнай эквілібрыстыкай. Галоўнай рысай яго лірыкі з’яўляецца душэўнасць і духоўнасць.

Да ўсяго паэт займаўся і перакладамі з розных моў. Аднак найперш яго голас інкрустуе (ад назвы зборніка "Інкрустацыя голасам”) нашу паэтычную прастору сваім сінтэзам шчымліва-гуманістычнай любові і народнай філасафічнасці.



Што тут сказаць? Глыбокадумна. Глыбокасумна. І… прароча…

Жыццё кароткае, мастацтва вечнае, бо напісанае застаецца, – паводле старажытных рымлян. 

Чалавек сышоў. Паэт – жыве. У пакінутай людзям паэзіі.

Уладзімір Марук ніколі не забываў край, які даў яму пуцёўку ў жыццё, – Ганцаўшчыну. Землякі таксама будуць помніць сціплага і добрага чалавека родам з Гуты.