Іван Лагвіновіч, без сумнення, — гэта з'ява на творчым небакраі зямлі Берасцейскай. Яркае пацвярджэнне таму — рэгулярнае з'яўленне яго новых вершаў на старонках прэстыжнай газеты "Літаратура і мастацтва", іншых рэспубліканскіх выданняў. У іх адчуваецца высокая патрабавальнасць і адказнасць аўтара, яго дзівоснае валоданне гукамі і мовай Бацькаўшчыны.

Іван Піліпавіч нарадзіўся 16 студзеня 1940 года на хутары Запрапасць каля Малькавічаў. Адтуль у семнаццаць юначых гадоў рушыў на вугальныя шахты Данбаса. Там будучы паэт закончыў горнапрамысловае вучылішча і пачаў здабываць вугаль. Вярнуўся на шахту на цэлых трыццаць сем гадоў і пасля таго, як адслужыў у арміі. Атрымаўшы прафесійнае захворванне, у пяцьдзесят гадоў вымушаны быў пайсці на пенсію. Вось тады і ўзнікла ў яго непераадольнае жаданне вярнуцца ў Беларусь. З 1992 года ён трывала асталяваўся ў Баранавічах, дзе і жыве цяпер.

Як успамінае творца, чытаць ён вывучыўся ў пяць гадоў. У трэцім класе зрабіў першую спробу напісаць верш. Друкавацца ж пачаў у 1960 годзе. Яго першай паэтычнай трыбунай стала газета "Чырвоная змена".

2010 год для Івана Лагвіновіча знамянальны ўдвайне: ён адзначае 70-годдзе з дня нараджэння і 50-годдзе творчай дзейнасці.

Вершы паэта змешчаны ў шматлікіх калектыўных зборніках: "Дорогие мои однополчане", "Зарницы", "Очень вовремя мы родились", "Агледзіны", "Дзядзінец", адзначаны ў анталогіі беларускай літаратуры XX стагоддзя "Краса і сіла". Яго пяру належаць паэтычныя зборнікі "Разлукі выраёвыя", "Піліпаўка", "Палыновыя кветкі", "Ляда юдолі".

У прадмове да зборніка "Разлукі выраёвыя" вядомы літаратар Мікола Пракаповіч адзначае, што "паэт з хутара Запрапасць піша вершы пра чыстую любоў да Беларусі". I гэта сапраўды так — у патрыятызме сіла і моц Івана Лагвіновіча:

"Ляда юдолі" — гэта зборнік выбраных твораў Івана Лагвіновіча. Вызначаючы месца паэта, сталічны крытык і паэт Леанід Галубовіч у прадмове да яго адзначаў: "Таленавіты чытач — ёсць адмысловы сатворца паэта, ягоны прыхільнік і апанент у адной асобе. I менавіта ён з'яўляецца самым аб'ектыўным крытыкам. Як чалавек, нейкім чынам набліжаны да такой чытацкай касты, лічу, што Іван Лагвіновіч — адзін з нашых непапраўных паэтаў: так я называю тых, хто піша, пачынаючы з дзяцінства да самага савана. Што ж, відаць, ёсць пэўная логіка ў тым, што паэтам памірае толькі той, хто ім нараджаецца...". Гэтыя словы найбольш трапна характарызуюць паэта з ганцавіцкай глыбінкі.


У "Лядзе юдолі" на мяне вялікае ўражанне аказаў верш "Спачатку я ў кватэры прыбяруся". Ёсць у ім такія радкі:

Не магу не адзначыць і яшчэ адзін паэтычны набытак Івана Лагвіновіча, праўда, сумесны з сынам Расціславам — іх лірычны зборнік "Заряна". Ён яскрава сведчыць аб тым, што паэтычны талент бацькі перадаўся яго сыну. I гэта вельмі сімвалічна: будзе каму працягваць бацькоўскую справу.

Мне карціць закончыць паэтычны агляд жыцця і творчасці Івана Лагвіновіча радкамі з ягонага верша "Зараніца":

Добры, якасны і ўсім патрэбны творчы "загон" атрымаўся ў Івана Лагвіновіча — равесніка Ганцавіцкага раёна.