НАМІТКА — даўні галаўны ўбор замужніх жанчын на Беларусі. Лакальныя назвы павойнік, сярпанка, плат, завівала. Складаўся з уласна наміткі — тонкага белага кужэльнага палатна (ручніка) шырынёю 30 — 60 см, даўжынёю ад 2,3 — 2,6 да 5 м, абматанага паверх чапца, і тканкі (валік з кудзелі, абшыты палатном, на які накручвалі валасы).

Вядома каля 30 спосабаў абмотвання. Часам абодва канцы завязваліся ззаду (магілёўскі строй), над ілбом ці па баках (капыльска-клецкі строй); найчасцей адзін канец праходзіў пад барадой і драпіраваўся над плячом, а другі спадаў на спіну. Часам намітку замацоўвалі доўгімі шпількамі, тады яе можна было здымаць, як шапку. Канцы наміткі, іншы раз і край над ілбом аздаблялі арнаментам (вышыўка ці натыканне), карункамі, мохрыкамі (пухавіцкі, маларыцкі, кобрынскі строі).

Святочную намітку аздаблялі зелянінай, букетамі штучных ці жывых кветак, папяровым веерам (ляхавіцкі строй), пер’ем (кобрынскі строй), маляўнічай каробачкай з двума «рожкамі»-пукамі фарбаванага пер’я (касцюм свацці ў маларыцкім строі).

Першы раз у намітку ўбіралі на вяселлі (абрад завівання), пасля чаго жанчына не выходзіла на людзі без яе. На Палессі бытавала да 1930-х гадоў.