У XIX ст. у шляхецкім асяродку адной з найбольш папулярных форм правядзення вольнага часу было паляванне. Вялікімі яго аматарамі былі і клецкія ардынаты, князі Радзівілы, якім часткова належалі землі сённяшняй Ганцаўшчыны. У прыватнасці, маёнтак Дзяніскавічы, хутар Мар'янава (знаходзіўся ў Дзяніскавіцкім с/с), вв.Чудзін і Людвікова, a таксама значныя лясныя масівы. У 1874 годзе клецкім ардынатам стаў генерал-лейтэнант прускага войска Антоній Радзівіл. I ён, і яго сын Георгій (Юрый) былі заўзятымі паляўнічымі. Пры гэтым строга прытрымліваліся правіл, не дазваляючы сабе ніякіх вольнасцей і нават мелі адпаведныя дакументы. Георгій меў "паляўнічае пасведчанне" пад № 152, а яго бацька — №1 53.

Асноўны клопат па арганізацыі княжацкіх забаў ускладаўся на службоўцаў лясніцтва. Яго галоўная сядзіба знаходзілася ў маёнтку Радзівілімонты (цяпер в.Чырвоная Зорка Клецкага раёна). Лясніцтва падзялялася на сем участкаў: Радзівілімонтаўскі, Варонінскі, Сіняўскі і Машукоўскі, Дзяніскавіцкі, Морацкі, Лактышоўскі, Колкаўскі. Агульная колькасць службоўцаў складала 46 чалавек, з іх 12 — на Дзяніскавіцкім і Лактышоўскім участках. Дзякуючы бюджэту ардынацыі на 1873 год, можна ўзнавіць іх прозвішчы. Участкамі кіравалі аб'ездчыкі — Віктаровіч у Дзяніскавічах і Пархоменка ў Лактышах. Акрамя таго, на Дзяніскавіцкім участку існавала пасада обер-стражніка, якую займаў Бельскі. Непасрэдна за лясамі наглядалі службоўцы лясной варты. Тагачасныя дакументы называюць іх ляснымі вартаўнікамі, але для нас больш звыкла карыстацца тэрмінам ляснік. У Дзяніскавіцкай частцы гэта былі Сцяпан Берташ, Сцяпан Зялёнка, Янка Берташ (усе трое з Дзяніскавіч), Сцяпан Сукач з Еськавіч, Сушчэвіч з урочышча Слабада і Валашэнаў з ур.Ліхавічы. У Лактышоўскай — Пятровіч з Астроўчыц, Жданеня з Лактышоў і Леў Ленкавец.

У 1873 годзе ўтрыманне лясніцтва абышлося Радзівілу ў 1728 рублёў 331/2 капейкі. Усе гэтыя грошы пайшлі на выплату жалавання. Гадавы заробак аб'ездчыка складаў 120 рублёў. Толькі ў Віктаровіча ён быў 150 рублёў — самая высокая зарплата ў лясніцтве. Обер-стражнік Бельскі атрымліваў 56 рублёў за год. А лясныя вартаўнікі — ад 14 рублёў 53 1/2 капейкі (у Сцяпана Зялёнкі) да 24 рублёў. Цікава, што двое з іх — Сушчэвіч і Пятровіч — увогуле не атрымлівалі грошай, задавальняючыся прадастаўленымі ў іх карыстанне ворнай зямлёй і сенажацямі. Зямельныя надзелы розных памераў мелі і іншыя службоўцы лясніцтва. Леснікі павінны былі кантраляваць нарыхтоўку лесу, змагацца з браканьерамі і сачыць за папуляцыямі звяроў на сваіх участках. У залежнасці ад вынікаў такіх назіранняў прымалася рашэнне аб тым, дзе будзе праводзіцца паляванне. Зімою, як правіла, ішлі на мядзведзя; вясною — на глушцоў. На ваўкоў можна было паляваць на працягу ўсяго года.

Радзівілаўскія выправы адрозніваліся сапраўды княжацкім размахам, а колькасць удзельнікаў і лік трафеяў вымяраліся сотнямі. Так, у чатырохтыднёвым паляванні ў Дзяніскавіцкай пушчы ў лютым 1886 года прымаў удзел наследны прынц Германскай імперыі Вільгельм Гогенцолерн — будучы імператар Вільгельм II. Тытулаваныя госці чыгункай даязджалі да Гарадзеі, адтуль на санях да Нясвіжа. З замка ехалі ў цэнтр лясніцтва — Радзівілімонтаўскі маёнтак, дзе іх чакала вячэра і начлег. А назаўтра санны поезд накіроўваўся на месца палявання. Падчас той выправы толькі мядзведзяў было забіта 15, некалькі медзведзянят жывымі трапілі ў рукі паляўнічых.

Часам падобныя мерапрыемствы ініцыіраваліся і самімі сялянамі. Летам 1898 года прыстаў 2-га стана Слуцкага павета звярнуўся ў галоўнaе ўпраўленне маёнткамі Радзівілаўскай ардынацыі з просьбай арганізаваць аблаву на дзікоў у ваколіцах Дзяніскавіч. Мясцовыя жыхары скардзіліся на тое, што жывёлы наносяць шкоду іх пасевам. Дарэчы, сяляне былі пастаяннымі ўдзельнікамі княжацкіх паляванняў. Яшчэ ў XVI стагоддзі інвентар сяла Дзяніскавічы сярод іншых павіннасцей зафіксаваў і абавязак яго жыхароў падаваць звесткі аб з'яўленні звяроў і ўдзельнічаць у зімовых аблавах. Ва ўжо згаданым паляванні ў 1886 годзе толькі за тры дні былі задзейнічаны 283 селяніны, кожны з якіх атрымаў у якасці платы воз дроў.

Здараліся і трагічныя выпадкі. У 1902 годзе на паляванні быў выпадкова паранены граф Патоцкі. Да яго тэрмінова выклікалі ўрача з Варшавы. Са станцыі Лахва Патоцкага ў спецыяльным вагоне адвезлі ў польскую сталіцу для лячэння. А вось здарэнне з лясным вартаўніком Апанасам Пільнікам з Машукоў скончылася інакш. Ён суправаджаў князя на адным з паляванняў — гэта магло быць як у Дзяніскавіцкай, так і ў Машукоўскай пушчы — і стаў выпадковай ахвярай. Радзівіл, не разабраўшыся, стрэліў у кусты, ды замест дзіка трапіў у слугу. Той памёр. Антоній Вільгельм прызнаў сваю віну і пастараўся, наколькі мог залагодзіць сям'ю нябожчыка. Яго нашчадкі атрымалі кавалак лесу і вялікі надзел добрай зямлі ў асабістае карыстанне. А на магіле князь за ўласны кошт паставіў помнік. Гэта каменная пліта, гладка абчасаная з аднаго боку, з памятным надпісам:

Прыгадваюць, што літары некалі былі пакрыты сусальным золатам. Неверагодная раскоша для сялянскага пахавання.

Помнік захаваўся на машукоўскіх могілках да нашых дзён. Нашчадкі Пільніка паказвалі яго сваім дзецям і ўнукам, з пакалення ў пакаленне перадаючы расказ пра "вернага стражніка". Гэтае пахаванне з'яўляецца яшчэ адным матэрыяльным напамінам пра часы Радзівілаў — "некаранаваных каралёў" тутэйшых мясцін. Магчыма, памяткі падобнага кшталту адшукаюцца і на Ганцаўшчыне.