ЧУДЗІН (Чудин - русс.) — вёска, цэнтр Чудзінскага с/с, за 40 км на ўсход ад горада і чыгуначнай станцыі Ганцавічы (на лініі Лунінец — Баранавічы), на правым беразе ракі Лань, на аўтадарозе Ганцавічы — Чырвоная Слабада. 773 жыхары (14.10.2009 года), на сакавік 2015 года 665 жыхароў.


Вядомы з XVI стагоддзя як сяло ў Новагародскім ваяводстве ВКЛ. У ХІХ — пачатку ХХ стагоддзяў Чудзін — сяло (паводле іншых крыніц — вёска), у Круговіцкай воласці Слуцкага павета Мінскай губерні. У 1867 года пабудавана з дрэва праваслаўная Георгіеўская царква, якая захавалася да нашага часу.

У 1886 годзе сяло, 39 двароў, 349 жыхароў, царква. У канцы ХІХ стагоддзя ў Чудзіне жыў і працаваў вядомы фалькларыст і этнограф Аляксандр Казіміравіч Сержпутоўскі.

Паводле перапісу 1897 года вёска, 87 двароў, 698 жыхароў. У 1909 годзе 118 двароў, 787 жыхароў.

У лістападзе 1919 года ўстаноўлена савецкая ўлада. У лютым 1918 года акупіравана германскімі войскамі, з сакавіка 1919 года — войскамі Польшчы. Савецкая ўлада аднаўлялася ў пачатку 1919 года і ліпені-жніўні 1920 года.

З сакавіка 1921 года Чудзін у складзе Польшчы, вёска Чучавіцкай гміны Лунінецкага павета Палескага ваяводства, у верасні 1921 года 182 дамы, 994 жыхары.

З 1939 года ў складзе БССР, з 15.01.1940 года ў Ганцавіцкім раёне Пінскай вобласці, з 12.10.1940 года цэнтр сельсавета. У 1940 года ў вёсцы 269 двароў, 1146 жыхароў, створаны калгас, працавалі няпоўная сярэдняя школа, сельпо, тэлефон, фельчарскі пункт.

У Вялікую Айчынную вайну з канца чэрвеня 1941 года да 7.07.1944 года вёска была акупіравана нямецка-фашысцкімі захопнікамі, у лясах каля Чудзіна базіраваліся Ганцавіцкія падпольныя райкомы КП(б)Б і ЛКСМБ, партызанская брыгада імя Леніна Пінскага злучэння. Партызаны брыгады разграмілі ў вёсцы гітлераўскі гарнізон. 14.10.1942 года акупанты спалілі 204 двары і загубілі 16 жыхароў.

З 8.01.1954 года ў Брэсцкай вобласці 16.07.1954 года Чудзінскі с/с скасаваны, тэрыторыя яго далучана да Рожанскага с/с, 22.12.1959 года цэнтр сельсавета перанесены ў Чудзін, сельсавет перайменаваны ў Чудзінскі (у 1964 года Рожанскі с/с быў адноўлены ў ранейшых межах у складзе Любанскага раёна, з 1965 года — у Салігорскім раёне). Паводле перапісу 1959 года 1663 жыхары. З 25.12.1962 года да 30.07.1966 года ў Ляхавіцкім раёне. Паводле перапісу насельніцтва 1970 года 1918 жыхароў.

У Чудзіне размешчаны выканком сельсавета, млын, ветэрынарны пункт, лясніцтва, комплексны прыёмны пункт бытавога абслугоўвання насельніцтва, сярэдняя школа, Дом культуры, бібліятэка, бальніца, аптэка, аддзяленне сувязі, аўтаматычная тэлефонная станцыя, дзіцячыя яслі-сад, некалькі магазінаў.



У цэнтры вёскі ў 1971 годзе ўстаноўлены помнік землякам — скульптурная кампазіцыя на ўшанаванне памяці 38 землякоў, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.


На мясцовых могілках знаходзіцца брацкая магіла шэсць партызан. У 1965 годзе на брацкай магіле партызан устаноўлена мемарыяльнае надмагілле.


За 4 км на поўдзень ад Чудзіна, каля дарогі на Вялікія Чучавічы, ёсць месца гібелі мірных жыхароў. На гэтым месцы нямецка-фашысцкія акупанты расстралялі ў 1941 годзе дзесяць вясковых актывістаў, у тым ліку старшыня калгаса Ф.А. Захарчэня. У 1967 годзе на магіле ахвяр фашызму насыпаны курган памяці, у яго падножжы ўстаноўлены абеліск на якім выбіты імёны тых, хто загінуў.


На будынку выканкома Чудзінскага с/с 1977 года ўстаноўлена мемарыяльная дошка ў гонар Ганцавіцкіх падпольных райкомаў КП(б)Б і ЛКСМБ, партызанскай брыгады Леніна.


На могілках знаходзіцца драўляная царква — помнік народнага дойлідства Палесся ХІХ стагоддзя.

Вёска — радзіма беларускага паэта Алеся (Аляксандра Канстанцінавіча) Каско (10 снежня 1951 года - 26 лістапада 2017 года).

На тэрыторыі Чудзінскага с/с існуюць вёскі Чудзін, Будча, Пярэвалакі.