У цяжкія пасляваенныя гады хлопцу не было куды дзявацца, як прыехаць да сястры Ганны на Палессе, бо бацькі на роднай Віцебшчыне памерлі. Нарадзіўся ён у сям'і лесніка ў 1926 годзе на Дубровеншчыне і быў пятым дзіцем пасля чатырох дачок. Дзіцячыя і юнацкія гады далі для яго далейшага лёсу самы каштоўны скарб — уменне выконваць розную сялянскую работу і ўсведамленне таго, што без працы ў жыцці нічога не дасягнеш. I ў вучобе ён заўжды быў максімальна патрабавальны: у школе кожны клас Васіль заканчваў з пахвальным лістом, а факультэт журналістыкі
БДУ — з чырвоным дыпломам. Прафесійная будучыня Васіля Фёдаравіча, хутчэй за ўсё, была прадвызначана ўжо ў дзяцінстве. Яго творчыя здольнасці знайшлі ўвасабленне ў публікацыях піянерскіх газет краіны. Гэта былі вершы, за якія юны aўтар атрымаў першыя ганарары. Нават вучоба ў Брэсцкай гандлёва-кааператыўнай школе і прэстыжная пасада старшыні мясцовага райспажыўсаюза не паўплывалі на лёсавызначальнае прызванне Васіля Праскурава быць Творцам. З 1958 па 1962 гг. ён — супрацоўнік ганцавіцкай "Сялянскай праўды".
Найбольш здольнасці Васіля Фёдаравіча як асобы дзейснай і творчай выявіліся падчас больш чым 20-гадовай працы рэдактарам "Савецкага Палесся". Па-першае, гэта былі значныя дасягненні ў прафесійнай дзейнасці. Ягоная працаздольнасць, уменне арганізаваць і згуртаваць калектыў рэдакцыі да плённай працы, урэшце, любоў да людзей далі свае вынікі — ганцавіцкая раёнка стала адным з лепшых перыядычных выданняў у рэспубліцы. Пра гэта сведчаць больш за 50 дыпломаў, атрыманых "Савецкім Палессем" за перамогі ў творчых конкурсах не толькі ў рэспубліцы, але і ў былым СССР.
Васіль Фёдаравіч уважліва ставіўся да падбору кадраў, а калі ўжо маладыя журналісты траплялі ў газету, рэдактар па-бацькоўску апякаў іх, пеставаў і развіваў іх таленты, радаваўся творчаму росту.
Разам з Васілём Праскуравым пачынапі
Віктар Гардзей і Анатоль Сідарэвіч. Вучнямі Васіля Фёдаравіча лічаць сябе
Мікола Антаноўскі,
Кастусь Мохар, Віктар Каўко і многія іншыя, каму пашчасціла працаваць са старэйшым калегам. Большасць з іх знайшлі сябе на літаратурнай ніве, сталі вядомымі ў рэспубліцы і за яе межамі пісьменнікамі.
Вучыцца маладым было чаму ў галоўнага рэдактара. Ён сам любіў мастацкае слова, асаблівую ўвагу надаючы сакавітай, з багатымі фальклорнымі вытокамі роднай мове. Пяру пісьменніка належыць восем зборнікаў нарысаў, апавяданняў і аповесцей, дзякуючы якім Васіль Праскураў стаў адным з найбольш вядомых публіцыстаў рэспублікі. Кніга "Пакланіся зямлі-карміцельцы" ў 1982 годзе была адзначана Дзяржаўнай прэміяй БССР імя П.М.Лепяшынскага. Большасць яго зборнікаў прысвечаны Палессю і нашым землякам, якіх Васіль Праскураў любіў за іх шчырасць, ветлівасць, гаспадарлівасць і адданасць народным традыцыям.
Васіля Фёдаравіча добра ведалі і беларускія пісьменнікі, а многія з іх з задавальненнем наведвалі рэдакцыю газеты і яе гасціннага гаспадара. Сярод гасцей "Савецкага Палесся" былі Ніл Гілевіч, Яўгенія Янішчыц, Аркадзь Куляшоў, Сяргей Грахоўскі і многія іншыя.
Васіля Праскурава вылучала не толькі фантастычная працаздольнасць, але і яе натуральны спадарожнік — імкненне да самаўдасканалення. У аўтабіяграфіі ён напісаў, што ўсё напісанае — гэта толькі "трэніровачныя ўзоры". Марыў Васіль Фёдаравіч "не напісаць, а вышыць на паперы". Такая сціпласць журналіста зразумелая: ён імкнуўся дасягнуць вышынь не толькі ў прафесійнай дзейнасці, у публіцыстыцы, але і ў высокамастацкім прыгожым пісьменстве. Што ж, Васіль Фёдаравіч Праскураў дасягнуў і гэтай мэты. Яго вучні спаўна выявілі творчы патэнцыял Настаўніка, прымусіўшы гаварыць пра Ганцаўшчыну як адметны літаратурны куток Беларусі.
