ПАДНЯПРОЎСКАЯ КЕРАМІКА — ганчарныя вырабы майстроў Падняпроўя (Магілёўскай і сумежных раёнаў Віцебскай, Гомельскай і Мінскай абласцей). У другой палове XIX — пачатку XX ст. ганчарны промысел быў пашыраны больш чым у 70 пераважна дробных цэнтрах рэгіёна.

Выраблялі паліваную, чорназадымленую і гартаваную кераміку чырвонага або цёмна-шэрага колеру гаспадарчага, утылітарна-дэкаратыўнага і абрадавага прызначэння. У яе вытворчасці выкарыстоўвалі фармовачную масу з гліны аднаго гатунку, часам з дамешкам жарствы ці пяску. Посуд фармавалі ў тэхніцы выцягвання на нажным, зрэдку налепам на ручным (в. Новы і Стары Дзедзін) ганчарным крузе; абпальвалі ў горне.

Падняпроўскай кераміцы ўласцівыя зграбныя формы мяккай мадэліроўкі, сціплы дэкор,у выглядзе лінейна-хвалістага арнаменту з 2—3 палосак, прачэрчаных па сырой паверхні. Вырабы пакрывалі бясколернай, радзей зялёнай, карычневай палівай, у некаторых ганчарных цэнтрах аздаблялі белай ангобнай размалёўкай (аздабленне вадкім растворам тонка змолатай гліны іншага колеру). Традыцыі падняпроўскай керамікі найбольш характэрныя для бабінавіцкай, бабруйскай, благаўскай, дубровенскай, крычаўскай, магілёўскай і мсціслаўскай керамік.