У лютым гэтага года была прэзентавана кніга «Беларусы ў фотаздымках Ісака Сербава 1911 – 1912 гадоў», якая была выдадзена у серыі «Энцыклапедыя рарытэтаў». Ісак Сербаў – беларускі этнограф, фалькларыст і археолаг, які ўдзельнічаў у працы па зборы і ахове помнікаў мастацтва і гісторыі. Ён першым з беларускіх этнографаў стварыў вялікую фотатэку, у якой зафіксаваныя тыпы адзення жыхароў розных куткоў Палесся, жылля, гаспадарчых пабудоваў, вырабы рамёстваў.

У кнізе прадстаўлена 442 фотаздымкі, якія Ісак Сербаў зрабіў у 1911 – 1912 гадах у час навуковых экспедыцый па населеных пунктах Мінскай губерні, што цяпер уваходзяць у склад Мінскай, Брэсцкай, Магілёўскай, Гомельскай абласцей Беларусі, Валынскай і Ровенскай абласцей Украіны. Упершыню ў навуковы і шырокі грамадскі зварот уводзяцца каштоўныя візуальныя дакументы па беларускай этнаграфіі, гісторыі і культуры. Арыгіналы фотаздымкаў захоўваюцца ў аддзеле рукапісаў бібліятэкі Вільнюскага універсітэта.

Пад час сваёй экспедыцыі Ісак Сербаў наведаў вёскі Хатынічы і Раздзялавічы сучаснага Ганцавіцкага раёна, у той час яны ўваходзілі ў склад Пінскага павета, дзе ён рабіў этнаграфічныя запісы і актыўна фатаграфаваў.

Прывядзём жа запісы і фотаздымкі зробленыя гэтым навукоўцам у нашых краях. Першай ён наведаў вёску Хатынічы.

«Палешукі мала чым адрозніваюцца ад сваіх супляменнікаў — сакуноў: у іх тыя ж самыя пабудовы, адзенні і іншыя прадметы хатняга побыту. Сярод асаблівасцей можна адзначыць хіба толькі тое, што жанчыны іх павязваюць сваю намітку шырокім нізкім турбанам і аздабляюць рукавы сарочкі падоўжным паласатым узорам, а мужчыны носяць спераду на рэмені цераз плячо вялікую скураную каліту, шчыльна ўнізаную бліскучымі гузікамі.

Жывуць палешукі ў вялікім дастатку, маюць ладныя пабудовы, шмат жывёлы і дастаткова збожжа. Паміж імі ёсць багачы, якія маюць у сваім распараджэнні дзесяткі тысяч наяўных грошай. Той спецыфічнай копаці і бруду, з якімі звычайна звязваюць ўяўленні аб нашай вёсцы, на Палессі ўжо няма. Тут, наадварот, ва ўсім бачна гаспадарлівасць, ахайнасць, дастатковая чысціня. Увогуле, трэба аддаць належную справядлівасць палешукам: яны адстаялі на Палессі рускую народнасць, выпрацавалі сярод непрыязнай прыроды моцную загартаваную натуру жыхара багнаў, стварылі здаровы побыт і часткова сваю самабытную культуру.

У Хатынічах я пражыў каля 4 дзён; зрабіў неабходныя фатаграфічныя здымкі і адпаведныя запісы ўзораў народнай гаворкі і песень з мелодыямі».

«Дрыгавічы – моцны здаровы народ. Яны пераважна смуглаватыя шатэны, сярэдняга росту, стройныя, але хударлявыя як мужчыны, так і жанчыны. Галава прадаўгаватая, з прамым высокім ілбом. Твар чысты, адкрыты, з правільнымі рысамі і лагоднай усмешкай на тонкіх губах. Вочы глыбокія, шэрыя, ці блакітныя, увесь час з усмешкаю. Валасы густыя, мяккія. Мужчыны пастрыжаны па-руску ў кружок, з прамым праборам па сярэдзіне; барады і вусоў не голяць. Сярэдні рост мужчыны 2,25 , а жанчыны 2,15 аршына (1,6 і 1,5 м - адпаведна). Хаця паміж дрыгавічамі сустракаюцца і асілкі, ростам 2 аршына і 13 вяршкоў (2 м). Паміж дрыгавічамі сустракаецца шмат стогадовых моцных старых і бабулек, якія выдатна захавалі памяць, зрок і слых. Такія старыя добра працуюць на полі і на лузе, лёгкія на бягу».

Затым на сваім шляху Ісак Сербаў наведаў вёску Раздзялавічы.

«Тут выявілася тая ж самая цікаўнасць палешукоў, што і ў Хатынічах, але значна ярчэй і ў больш вялікіх памерах. Тут ужо ў вечары збеглася амаль уся вёска нібы на пажар. Бабы і дзеўкі ўтварылі натоўп на вуліцы і пад вокнамі, а мужчыны бітком набіліся ў памяшканне і так надымілі сваім ўласнаручна вырашчаным тытуням, што цяжка і горка зрабілася дыхаць. У агульным гомане звычайна губляецца ці заглушваецца членараздзельная гаворка, аднак пры гэтым сам характар размовы, яе своеасаблівая працяжная з гогатам дыкцыя, перадаецца выдатна. Гэтае палескае вымаўленне неабходна абавязкова запісаць пры дапамозе фанографа, бо яно знікае паўсюдна і захавалася толькі дзе-нідзе на балотах у самых захалусных паселішчах.

Мы агледзелі ўсю вёску, абышлі засеяныя палі, агароды і востравы. Тым часам я сфатаграфаваў апрацаваныя загоны і некалькі груп палешукоў, які прабіраліся з папірашкамі ў руках праз топкія балоты.

На зваротным шляху нам сустрэўся мясцовы паляшук, які ехаў з жонкай на кірмаш у Лагішын. Склалася выдатная група. Іхняе святочнае адзенне, пасадка на палукашы і сама запрэжка коней былі надзвычай тыповыя. Мне хацелася як-небудзь сфатаграфаваць іх. Стараста прыпыніў палешука і патлумачыў яму мой намер. Той спакойна выслухаў, але ледзьве толькі я навёў на яго фотаапарат, як паляшук з усёй моцы рвануў лейцы, сцебануў коней і без аглядкі паімчаў па пыльнай дарозе».

«З Раздзялавіч трэба было як небудзь прабрацца далей на захад да Выганашчанскага возера. Зімою тут праехаць 15-17 вёрст добрай саннай дарогай зручна і лёгка, але летам усялякі праезд па гэтым багнам зусім перапыняецца. Застаецца толькі невялікая пешаходка і тая без усялякіх гацей і кладак. Таму я меркаваў узяць 2 чалавек насільшчыкаў і перабрацца разам з імі праз балота. Але на шчасце знайшоўся тут прадпрымальны бойкі палешук Зміцер Варвашэвіч, які падрадзіўся перавезці мае рэчы на сваім кані ў Выганашчы. Пакуль ішлі зборы ў дарогу, Варвашэвіч запрасіў мяне да сябе адпачыць і выпіць квасу, які палешукі прыгатаўляюць вельмі добра. Заможнасць і гаспадарлівасць Варвашэвіча наўпрост уразілі мяне. Пабудовы добрыя, ў хаце чыста прыбрана, печка і сцены выбелены, у сенях і клеці шмат усялякага дабра. Але Варвашэвіч па-мясцоваму не лічыцца багатым, бо ў яго няма грошай у запасе і мала "гоўядзі"».